Elalem

İnsan, yaşamın akışına kapıldığı zaman, bazı başka diğer şeyleri unutuyor. En başta da kendini!.. “Acaba ben ne istiyorum?” diye sormayalı uzun zaman olmuş. Hangi lokantaya gideceğim, hangi kıyafeti giyeceğim ya da o gün neler yapacağım değil konu; daha derinlerde bir yerde, “ben ne istiyorum?”

Belki bütün gündem maddelerimi değiştirecek, hatta belki yaşadığım yeri, tüm şartlarımı değiştirecek bir “ben ne istiyorum?”

Uzundur içinden çıkamadığım çıkmazlardan beni bir anda çıkaracak, hayatıma hayat katacak, içimi çılgınca bir sevinç ve coşkuyla dolduracak bir hayat kursaydım kendime; nasıl olurdu? “Ben, bana sunulanın dışında ne istiyorum?”

Çoğu zaman “aşk”la özdeşleşir bu duygu. Aşk evet; ama sadece karşı cins olmadan aşk. Kendine olan aşk...

Yalnız kaldığımız anlarda bu soru kulaklarımızda tınımını çınlamaya başlar. Ve bazılarımız o sesi duymaya başladığımız an, savunma duvarlarımızı güçlendirmek üzere buzdolabına yöneliriz. Veya telefona, bilgisayara, televizyona…. Ve ruhumuzun, hayallerimizin sesini kısar, diğer sesleri açarız.  “Bir daha kırılmayayım yeter ki… Yeter ki bir daha kimsenin sözü, hareketi beni incitmesin… Saklanırım buracıkta ben… Her şey normalmiş gibi yaparım…”

İşte bu "normalmiş gibi" yaptığımız için hayatımız dönme dolaba dönüyor. Hastalanıyoruz. Kalbimiz yoruluyor, hayat enerjimiz tükeniyor, ruhumuz daralıyor. Dönüyoruz ama bir yere gidemiyoruz... Çünkü elalem çok şey diyebilir bizim hakkımızda. Elalem ki; hayallerinin sesini kısıp, buzdolabına, televizyonuna, diğer elalem arkadaşlarına, dedikodularına kurban etmiş onları...